FCI – Standard nr 226
Niemcy / Szwajcaria

Interpretacja

 

Wrażenie ogólne

Landseer  powinien robić wrażenie psa wielkiego, silnego i harmonijnie zbudowanego. Powinien być bardziej wysokonożny od czarnego nowofundlanda. Dotyczy to szczególnie samców.

W opisie tym wskazuje się z naciskiem przede wszystkim na majestatyczność zwierzęcia, jako niepowtarzalną cechę tej rasy:
Landseer określany jest jako wielki, silny, harmonijnie zbudowany i stojący na długich nogach. Zostaje to podkreślone poprzez pojawiające się później w tekście wymiary,
mianowicie do 80 cm wysokości w przypadku psa i do 72 cm u suki. Profil psa jest prawie kwadratowy, przy czym uwzględnia się tu: długość ciała mierzoną od najbardziej wysuniętego punktu mostka do pośladków, która powinna odpowiadać wysokości, mierzonej od kłębu do ziemi.
Skutkiem częstego wcześniej krzyżowania z nowofundlandami, co rusz spotyka się landseery (szczególnie suki) które ukazują profil raczej prostokątny. Temu mankamentowi budowy należy stopniowo zapobiegać. W dalszych punktach zostanie zwrócona uwaga na sposób poruszania się.

Głowa
Skóra bez fałd, pokryta delikatnym krótkim włosem, szlachetna w wyrazie.
Mózgoczaszka: szeroka i masywna, potylica winna być dobrze rozwinięta.
Stop: wyraźny, ale nie wznoszący się tak stromo jak u bernardynów.
Nos : o czarnej pigmentacji.
Kufa: długość kufy równa się jej głębokości przed stopem.
Wargi: suche, o czarnej pigmentacji. Możliwie przylegające bez tendencji do ślinienia, górna warga  powinna lekko przykrywać dolną.
Policzki: umiarkowanie rozwinięte policzki przechodzą stopniowo w strefę kufy.
Szczęka/zęby: uzębienie nożycowe.
Oczy: średnioduże, umiarkowanie głęboko osadzone, brązowe do ciemnobrązowych, jasnobrązowe należy tolerować. Spojrzenie powinno być przyjazne. Szpara między powiekami „migdałopodobna” . Spojówka nie może być widoczna. Bardzo jasne oczy (jaskrawożółte albo szarożółte) są wadą, podobnie jak i zbyt blisko siebie leżące oczy.
Uszy: średnioduże, sięgające kącików oczu, o trójkątnym kształcie, w dolnej części nieco zaokrąglone. Wysoko osadzone, ale nie odsunięte zbyt ku tyłowi. Przylegające równo i szczelnie do boków głowy, o krótkim, delikatnym owłosieniu, dłuższe frądzle tylko w tylnej części nasady ucha.

Dla landseera największe znaczenie mają  charakterystyczne cechy głowy. Wymagana jest szeroka i masywna czaszka z wyraźną wypukłością oraz dużo przestrzeni między uszami. Taki kształt głowy podkreślony zostaje jeszcze poprzez wyraźny stop. Obraz ten uzupełniany jest wymogiem, przy obserwacji bocznej, w przybliżeniu kwadratowego pyska.
We wszystkich rasach, dla których biel jest kolorem podstawowym, wielkie znaczenie ma silna pigmentacja. Stąd też przywiązywanie dużej wagi do czarnego nosa i  czarnych warg.
Lapidarnie określony postulat uzębienia nożycowego nie jest wprawdzie szkodliwy, jednak za mało precyzyjny. Interpretuję go w ten sposób, że zwracam uwagę na kompletność uzębienia w postaci 42 zdrowych zębów.
Szpara między powiekami o kształcie jakby migdałopodobnym oraz spojrzenie typowego dla swej rasy landseera składają się na oczekiwany tu przez nas wizerunek psa. Właśnie w związku z tak dużymi gabarytami winien on być  zawsze łagodny i budzić w ten sposób u obserwatora sympatię, nigdy lęk. Wyraźnie widoczne zaczerwienione spojówki działają niekorzystnie. Opisywany standard wymaga, aby powieki dobrze przylegały do gałki ocznej, a wówczas spojówki przestają być widoczne. Jest to ważne nie tylko ze względów estetycznych. Chodzi głównie o zdrowie naszych psów i dlatego należy koniecznie tego przestrzegać.
Nasada, kształt i pozycjonowanie uszu jest istotne dla wyrazistości i ogólnego obrazu głowy. Wzorzec opisuje bardzo dokładnie wymagane cechy prawidłowego ucha:
nasada przebiega poprzecznie do czaszki i optycznie ją poszerza. Osiąga się wówczas postulowane wrażenie masywności głowy.

Szyja
W przekroju nie całkiem okrągła, lecz lekko owalna, wyrasta prosto ku głowie z obszaru piersiowo-barkowego z szerokim karkiem i o muskularnej formie. W przypadku harmonijnej budowy jej długość mierzona od potylicy do kłębu wynosi około 4/5 długości głowy mierzonej od potylicy do wierzchołka nosa. Wyraziście zwisające podgardle lub szyjny kołdun nie są akceptowane.

Wymogów tych nie należy źle zrozumieć.
Jednakże uprawnione jest przypomnienie, że landseer w sposób typowy dla swojej rasy nosi głowę wysoko uniesioną. Musi zatem posiadać szyję odpowiedniej długości, przy czym przy obserwacji bocznej należy dostrzegać regularnie wznoszącą się linię karku. W efekcie uzyskuje się właśnie taką dumną postawę z wysoko uniesioną głową.

Tułów
Tułów powinien mierzyć w przybliżeniu podwójną długość głowy, licząc od kłębu do nasady ogona. Część piersiowa grzbietu winna być napięta i prosta, od łopatek do zadu bardzo szeroka i mocna.

Część górna grzbietu: napięta i prosta.
Lędźwie: muskularne.
Zad: szeroki, ładnie zaokrąglony na boki i ku tyłowi dzięki silnie widocznym mięśniom.
Klatka piersiowa: pomiędzy bardzo muskularnymi łopatkami, głęboka i szeroka, z odpowiednio silną wypukłością żeber.
Brzuch: Słabo podciągnięty. Między brzuchem, a lędźwiami powinno być wyraźnie widoczne płaskie wgłębienie okolic słabizny. Słaby grzbiet, grzbiet łękowaty, słabe lędźwie, za krótkie ostatnie żebra jak również bardzo podciągnięty brzuch są wadą.

Gdy wyobrazimy sobie doskonałego landseera (psa) o wysokości w kłębie 80 cm i harmonijnych proporcjach, to wynika z tego postulat, by długość części piersiowej grzbietu równała się w przybliżeniu podwójnej długości głowy, zakładając, iż głowa jest odpowiednio potężna. Do tak określonej głowy musi pasować także reszta ciała. Szczególnego znaczenia nabiera wymóg silnej części piersiowej grzbietu z muskularną, dobrze wypełnioną partią lędźwiową i szerokim zadem. Część piersiowa grzbietu łącznie z szyją i zadem tworzą przecież tzw. linię górną. Jeśli przebiega ona prawidłowo i wyraziście, to stanowi jedno z ważnych kryteriów pozytywnej oceny całego zwierzęcia. Linia górna i dolna muszą do siebie pasować, przy czym ta ostatnia kształtowana jest przez brzuch. Brzuch u landseera nie powinien być przesunięty ku tyłowi. W ten sposób nigdy nie powstanie wrażenie przyciężkawego tułowia. Stabilność linii górnej rozpoznaje się dobrze w czasie ruchu: mocna część piersiowa grzbietu będzie zawsze spokojna, nawet w czasie, gdy podczas szybkiego biegu nogi zwierzęcia są daleko wyrzucane.
Równie istotny jest prawidłowo zbudowany przód tułowia. Klatka piersiowa z dobrze przylegającymi stawami łokciowymi winna – patrząc z frontu – tworzyć niezmienny kwadrat, który zachowuje stale właściwy odstęp między przebiegającymi prosto i równolegle przednimi nogami.
Duże łapy przednie z dobrze uformowanymi członami palcowymi mają być zwarte i skierowane do przodu.

Ogon
Mocny, sięgający najwyżej nieco poniżej stawów skokowych, bardzo bujnie i gęsto owłosiony, ale bez puszystego zakończenia typowego dla psa myśliwskiego.
W spoczynku winien być zwieszony ku dołowi, w końcówce ewentualnie z lekkim zakrzywieniem ku górze. Ogon złamany (kink tail) lub noszony zawinięty pierścieniem ku górze lub powyżej lini grzbietu jest wadą.

Nie jest tu, niestety, zamieszczony opis nasady ogona. Ogon nie powinien znajdować się zbyt wysoko. Jeśli nasada ogona jest prawidłowa, to również pozycjonowanie ogona przez psa będzie – według moich doświadczeń – zawsze bezbłędne. Jednak należy uwzględnić, że landseery (psy) w obecności innych zwierząt potrafią często demonstrować swoja osobowość poprzez pozycjonowanie ogona odmienne od tego, co wynika z niniejszego wzorca. Należy to tolerować, chyba że dojdzie do zawinięcia ogona aż nad częścią piersiową grzbietu. Dochodzi wówczas do poważnego pogorszenia całego ogólnego wizerunku.

Przednia część tułowia – kończyny przednie
Silne, idące od łopatki mięśnie obejmują masywną kość ramieniową, która we właściwym kątowo zestawieniu łączy się z potężnymi, całkowicie prostymi i dobrze umięśnionymi kośćmi nogi. Cała kończyna aż do nadgarstka pokryta umiarkowanie długim włosem.
Stawy łokciowe: przylegają dobrze do najniższej części klatki piersiowej, wystają dość mocno i są skierowane dokładnie ku tyłowi.

W opisie rozmiarów kończyn pojawia się postulat wizerunku wielkiego psa, co osiągnięte ma być m.in. poprzez duże rozmiary kości ramieniowej. Mówi się wyraźnie o „potężnej” kości. Na myśli należy tu mieć konkretnie substancję kostną. Nie należy w ocenie ulec złudzeniu, jakie może powstać w sytuacji występowania gęstej i długiej sierści, miejscami być może nawet kędzierzawej. Występujący opis nóg, łap, łącznie z odniesieniami do wzorca, wydaje się oczywisty.

Tylny odcinek tułowia – kończyny tylne
Powinno się odnosić wrażenie siły tej części ciała. Nogi tylne w ruchu muszą być maksymalnie swobodne. Powinny posiadać silną kość i mocne mięśnie oraz być lekko owłosione. Uda szczególnie szerokie.
Krowia postawa i niedostateczne kątowanie jest wadą.
Wicze pazury są wadą i należy je usuwać zaraz po urodzeniu.

Tylny odcinek tułowia musi być silnie umięśniony, bo jest to ważna przesłanka dla wymaganego stopnia ruchliwości zwierzęcia.Mają tu znaczenie także warunki środowiska, w którym pies powinien się wychowywać. Bowiem oczekiwana muskulatura może wykształcić się jedynie w okolicznościach odpowiedniego wybiegu i właściwej aktywności. To zadanie właściciela psa, aby przez odpowiedni trening dbał o jego prawidłowe umięśnienie. Zatem stwierdzenie kiepskiego umięśnienia obciąża zwykle hodowcę.

Łapy

Duże i dobrze uformowane, tzw. kocie łapy. Mało zwarte lub wykręcone na zewnątrz są niepożądane. Człony palcowe powinny być dość daleko połączone silną błoną pławną (aż do wierzchołka członów palcowych).

Wzorzec wymaga łap kocich, dużych i dobrze uformowanych. Zazwyczaj przez określenie „kocie łapy” mamy na uwadze zaokrąglone kontury. Wprawdzie takie krągłe, duże i dobrze uformowane łapy spotyka się u landseerów, ale większość z nich prezentuje raczej ich lekko owalną formę. Nazwałbym ją „łyżkopodobną”. Ważne jest, aby człony palcowe były zwarte i tworzyły dobrą powierzchnię dla stąpania po ziemi. Rozczapierzone człony palcowe jak i skręcone łapy są mankamentem. Wskazuje to najczęściej na wadę stawu ramieniowego, biodrowego lub skokowego, którą to zwierzę przez przybieranie nieodpowiedniej  postawy próbuje zneutralizować.

Sposób poruszania się

Ruch umięśnionych nóg powinien wskazywać na lekkość i zamaszystość przemieszczania się.

Misternie i krótko został tutaj opisany sposób poruszania się przez landseery: sprężysty , zamaszysty i pewny powinien być ich rytm kroków, co umożliwia tej potężnej i dojrzałej rasie chód, który nazwalibyśmy po prostu lekkim. Tak przebiegająca funkcja ruchu u tych dużych i ciężkich psów ma miejsce tylko wówczas, gdy prawidłowa jest cała anatomiczna budowa. Immanentną cechą psa jest potrzeba biegu. Bieg szybki i na długich dystansach umożliwiany jest  z jednej strony właśnie przez anatomię, a z drugiej przez odpowiednie umięśnienie.

Szata
Rodzaj i budowa: owłosienie winno być, za wyjątkiem głowy, długie, gładkie i gęste, a przy dotknięciu dawać wrażenie miękkości.
Przez wierść wierzchnią przepodszerstek, ale nie tak gęsty jak u nowofundlanda. Lekko sfalowanej sierści wierzchniej na piersiowej części grzbietu i na łopatkach nie należy kwestionować. Sierść zaczesana pod włos powinna sama wrócić do właściwego położenia.
Umaszczenie: podstawowym kolorem włosa jest zdecydowana biel z „porozrywanymi” czarnymi łatami na tułowiu i zadzie.
Szyja, przednia część klatki piersiowej, brzuch, nogi i ogon muszą być białe. Głowa czarna. Jako trwały wyznacznik rasy uważa się białe symetryczne znaczenia na kufie wraz z białą symetryczną i niezbyt szeroką strzałką na czole. Występujące jeszcze czarne cętki na białym tle nie są traktowane jako wada, ale powinny być stopniowo eliminowane w hodowli.

Sierść jest elementem dekoracyjnym i ważną cechą rasy. Przyczynia się w istotnej mierze do jej całościowego wizerunku. Jakość sierści może byś bardzo zróżnicowana. Wymagana jest sierść wierzchnia przylegająca, gładka i gęsta, niezbyt mocno wymieszana z podszerstkiem. Sierść opisana we wzorcu podkreśla kontury psa i pozwala łatwo dostrzec wszystkie tak ważne proporcje budowy. Pojawiająca się jeszcze często sierść pofalowana lub tzw. „otwarta” nie bywa równie atrakcyjna. Ale jako cecha związana z urodą i nie mająca wpływu na zdrowie może pozostawać bez większego wpływu na ocenę.
Natomiast ważna i o szczególnym znaczeniu jest kwestia umaszczenia: landseer jest psem białym, z czarną głową i „porozrywanymi” czarnymi łatami. Szyja, pierś, brzuch, nogi i ogon muszą być białe. Zalecana jest biel na części pyska oraz w postaci białej plamy na głowie, możliwie symetrycznie  wykształconej i bez przerw, która dzieli ją  na dwie równe połowy. W ten sposób dokonuje się opisu idealnego wyznacznika rasy landseer, którym mogą się doskonale kierować zarówno hodowcy jak i sędziowie.
Jestem wprawdzie zdania, że rozłożeniu barw na sierści, jako czynnikowi charakterystycznemu danej rasy, trzeba  przypisywać należyte znaczenie, ale wskazane jest przy ocenianiu stosowanie pewnej wielkoduszności: wspaniale zbudowany pod względem anatomii pies nie powinien być wykluczany z hodowli z powodu nieco innego rozłożenia barw niż to wynika z niniejszego wzorca.

Wielkość

Wysokość w kłębie może oscylować:
u psów przeciętnie między 72-80 cm
u suk przeciętnie między 67 – 72 cm
Niewielkie odchylenia  w górę i w dół można tolerować.

Wzorzec określa dopuszczalne wymiary bardzo szeroko. Podane granice pozwalają na dużo swobody w ocenie landseerów, jako że rasa ciągle jeszcze znajduje się w fazie odbudowy. Jest oczywistością, że pies o wysokości w kłębie wynoszącej tylko 72 cm reprezentuje inny typ niż ten o wysokości 80 cm. Idealna wysokość jeszcze nie została ostatecznie ustalona. Obecnie przeciętna wysokość w kłębie waha się między 77 a 78 cm dla psów i między 70 a 75 dla suk. Jako ogólną regułę można przyjąć, że dorosły, czyli ponad 3 letni pies o dobrych proporcjach budowy i odpowiadający innym kryteriom, w tym umięśnienia,  waży w przybliżeniu tyle, ile wynosi jego wzrost w kłębie.
Dokonując oceny nie można zapomnieć, że landseer należy do największych psów, jakie kiedykolwiek istniały w Anglii i na kontynencie europejskim w czasie największego rozkwitu rasy, czyli w pierwszej połowie IXX wieku. Dopiero skrzyżowanie ich z czarnymi nowofundlandami praktykowane od początku powstania Angielskiego Klubu Nowofundlanda spowodowało pojawienie się mniejszych psów odmiany biało-czarnej nazywanych do dziś w Angli ‘landseerami’ pomimo iż są to biało-czarne nowofundlandy. Taką drogą również niektóre cechy tej innej rasy przeniknęły do hodowli landseera. Natomiast ostatecznym celem hodowli jest przywrócenie czystego wizerunku psa rasy landseer rozpoznawalnej w tym wzorcu.

Wady

Każde odstępstwo od wzorca zawartego w powyższych punktach należy traktować jako wadę. Ocena wady powinna być proporcjonalna do wielkości i stopnia wady.

Każde odstępstwo od wzorca musi prowadzić do niższej oceny i to niezależnie od faktu, czy jest ono spowodowane cechą nabytą czy odziedziczoną.
Małe nieścisłości – na przykład czarna łata w okolicach zadu, która sięga nieco dalej ku ogonowi – powinna być zauważona i opisana, ale nie wpływać obniżająco  na ocenę.

Uwagi dodatkowe
Psy muszą posiadać dwa normalnie rozwinięte jądra, które znajdują się całkowicie w mosznie.

 

Stwierdzenie oczywiste.